jueves, 16 de diciembre de 2010

PAZ Y NAVIDAD

PAZ Y NAVIDAD

 

 

Noche de dulce Paz,

 

paz a los hombres

 

de buena voluntad.

 

Yo quiero en este día,

 

que vuestra paz sea hermosa,

 

que todos los los poetas

 

cubrieramos el cielo,

 

de las palabras bellas,

 

de; Amor y Caridad.

 

Que a Jesús de Belén,

 

todos lo recordáramos

 

en cada rostro amigo.

 

Si la verdad reluce

 

en cada Navidad,

 

ya no habría mentiras,

 

ni engaños, ni traiciones,

 

y todos nos querríamos

 

con amor y bondad.

 

Deseo que este sueño,

 

de vuestra amiga poeta

 

se haga realidad.

 

 

 

Gloria Teiga Freijomil

 

                                                                  (Grupo Poetico Bretema)

 

sábado, 23 de octubre de 2010

EL FINAL DEL SENDERO

EL FINAL DEL SENDERO

 

 

Cuando el Sol se oculte, sea crepúsculo,

 

en las sombras alargadas de la noche,

 

se romperán mis ansias, mis angustias,

 

y me iré por caminos de cipreses.

 

 

Marcharé sin volverme, sin retorno,

 

dejando atrás el tiempo que he vivido,

 

atrás quedará mi morada y tu cariño,

 

me tendré que alejar de todo lo querido.

 

 

Lejanas quedarán todas las cosas

 

que marcaron mi vida y mis desvelos

,

los afectos que al mundo me han ligado.

 

 

Más, aún lejos del mundo inalterable,

 

como una chispa que alerta mi conciencia,

 

a través del eter tendrás mi amor eterno.

 

Gloria Teiga Freijomil

 

(Grupo Poético Brétema)

 

EL DOLOR Y LA VIDA

EL DOLOR Y LA VIDA

 

 

 

El dolor es un grito infinito

que navega en el mar de la Vida,

y se siente punzante en el pecho,

te angustia, y te hiere de muerte.

 

 

Al nacer a la Vida hay dolor,

pues te encuentras un mundo inclemente.

Luego llegan las luchas sin cuento,

de verdad, yo me siento impotente.

 

Es un mar de terribles contrastes,

es a veces luchar contra el viento,

entre brumas buscar el camino….

 

¿Es acaso imposible la Vida,

y que puedas vivir sin tormento?.

Sí, quizás, cuando uno esté muerto.
 
 
Gloria Teiga Freijomil

                      (Asociación Poetica Bretema)

jueves, 15 de abril de 2010

A MI NIÑA CELOSA




A MI NIÑA CELOSA


¡Oh!, dulce niña mía,

¿sientes celos acaso,

de que oigan mis cuentos

otras niñas?.

No los sientas paloma,

yo soy siempre tu madre,

¿tú no ves que son tuyos?,

ellas escuchan con ilusión,

pues sus mamás no tienen

como la tuya fantasía.

Deja que oigan mis cuentos

esas niñas.

Duérmete dulcemente,

no te los roba nadie,

esos cuentos son tuyos

niña mía.


Gloria Teiga Freijomil

PRIMAVERA

Primavera

 

As frouriñas nos eidos asoman

pois chegou o soliño quentando,

e os capullos asombrados miran

o milagro que fai o bo Deús.

Verdes prados con auga abondosa,

e os paxaros cantando nas ramas,

pinos, bidueiros e carballos tamen,

e regatos con auga clariña.

Non hay cousa más bela que ver,

que os vestidos que levan as frores

son ou blancos, azues ou rosas,

e todas xuntas bailan un ballet

pois o vento acompasa a sua danza.

Mais parece que o campo ten vida,

xa desperta da noite do inverno.

Así fora dos humans tal dicha,

que dempois de morrer nos chegara,

unha voz que dixera levanta

que xa temos aquí a Primavera.

 

Gloria Teiga Freijomil

(Grupo Poético Brétema)

sábado, 27 de marzo de 2010

PADRE NUESTRO


PADRE NUESTRO



Padre Nuestro,

Tu que estás en los cielos,

ya no escuchas nada,

te has quedado mudo.

Si te hemos herido,

si ya no nos amas,

si no escuchas súplicas,

ni ruegos, ni lágrmas,

te necesitamos, te lo suplicamos,

vuelve con nosotros,

no vuelvas la espalda.

Si tu no nos oyes,

si tu no nos amas,

¿Qué será del mundo,

si tu nos faltaras?,

sin fé, sin camino,

sin luz, ni esperanza,

esto seria siempre

un valle de lágrimas.


Gloria Teiga Freijomil


VIEJA LANCHA

VIEJA LANCHA

( a la vieja lancha de maniños)

 

 

 

Ay!, vieja lancha marinera

De añoranzas ya lejanas.

carcomido por las aguas?.

Yo trencé mil aventuras,

arrullada por tus danzas.

 

Y, hoy al verte nuevamente:

vieja, fea, desastrada,

sentí pena y añoranza,

y mecida en tus vaivenes

arrullada por las aguas,

como antaño en tu regazo

y el tacatá de tus maquinas,

volví a trenzar aventuras

adormecida en tu panza.

 

 

GLORIA TEIGA FREIJOMIL

 

viernes, 26 de marzo de 2010

RIO DE AMOR


Río de Amor


Correra como el rio

el amor que te he dado,

y si encuentras a otra

seguirás siendo mio.

Fuiste en mi vida amado,

como un libro que abierto

sólo lo leería yo.

Serás siempre en mi vida,

el refugio y asílo

de todas mis angustias.

Si al correr de los años,

apareciera alguien

a competir conmigo,

seguirás siendo mio,

y nadie, aunque quisiera

robarme tu cariño,

para poder conmigo,

tendría que sacarme

entero el corazón.

Y así, fuera del pecho

mi último latido,

pregonaría al mundo

que: ¡ Sigues siendo mio!..


Gloria Teiga Freijomil

jueves, 18 de marzo de 2010

Horas pasadas

Horas pasadas

 

¡Ay!, las dulces horas

del amor perdido.

¡Ay!, aquellas horas

de dulces desvaríos,

donde en la penumbra,

versos amorosos,

de dulces venturas

y de amantes gozos.

 

Ya quedan lejanos

los dulces coloquios,

las risas, los versos,

los cantos, los lloros,

la dulce caricia,

la ansiedad, el gozo.

 

¡Hoy!, ya que marchita

la ilusión de todo.

Tan sólo nos quedan

las hojas de otoño…

 

Gloria Teiga Freijomil

(Grupo Poético Brétema)

lunes, 8 de febrero de 2010

A mi Madre

A mi Madre

 

Yo no soy poeta,

no escribo poesía,

solo estas líneas.

 

Sé que  no te puedo

escribir todo el cariño…

se, que tú lo sabes,

pero a veces no lo expreso

como yo debería.

 

Que sería de mí,

si tu, mi madre,

mi mejor amiga,

no estuviera conmigo.

 

Sé que tú me perdonas

mi mal comportamiento,

ni una vez, ni dos…

si no siempre,

pues el amor de madre

es amor infinito…

 

Te quiero, tú lo sabes,

pero a veces lo expreso

como no es debido.

 

Yo aquí te reitero

mi mal comportamiento,

pero no basta con decirlo,

con las obras se expresan

los mejores sentidos.

 

Y cuando no las hago,

sí, yo siento mi castigo,

pues no puedo engañar

a mi conciencia y digo:

tengo que mejorar,

ella merece todo,

es toda para mí,

mi madre, mi amiga…

 

Dios mío, ayúdame a mejorar,

y dame en penitencia

todo lo merecido,

pudiéndole mostrar

todo mi cariño.

 

Y aunque a veces

no llegue a poder demostrarlo,

que sepa que mi arrepentimiento

es mayor todavía

que el pecado que yo

cometiera ese día.

 

Trataré de compensarlo

mejorando otro día,

y seguiré luchando

el resto de mi vida,

para mayor felicidad

de mi madre y la mía.

 

Pero no olvido a mi padre,

también con el comparto

esto que aquí subscribo,

y así yo me despido,

diciendo: que lucharé

por la felicidad

de toda mi familia.

 

Magali Vilela Teiga

(Grupo Poético Brétema)

 

                                                          

 

miércoles, 3 de febrero de 2010

Silencios

Silencios

 

Lo que tus labios no nombran,

lo sé sin que tú lo digas,

tu amor tiene mil postigos,

pero yo sé como abrirlos.

Los abro con mis caricias,

los cierro con mis desdenes,

y con lágrimas entreabro

la puerta de mis quereres.

 

Dime río: ¿por qué corres?

y mar: ¿ por qué te enfureces?

y fuente que siempre manas,

y trueno que me estremeces,

¿Qué es amor?

¿Qué es sentimiento?

¿Qué es caricia?

¿Qué es lamento?

 

Le preguntaría al aire,

le preguntaría al viento,

pero digan lo que digan,

yo sé que te estoy queriendo,

como no he querido a nadie,

con locura y sentimiento.

¿Que estoy loca?, no lo niego,

que yo lo afirmo y no miento,

que un amor como éste mío

pone el corazón contento,

que más vale morir loco,

que cuerdo y sin sentimiento.

 

Gloria Teiga Freijomil